Tentoonstelling: Wigerus Vitringa, dé Friese zeeschilder van de 17de eeuw

Waar? Fries Museum, Turfmarkt 11, Leeuwarden

Wanneer? 3 februari t/m 11 mei 2008

Zuidpoolexpeditie ontdekt nieuwe levensvormen

“Want vijftien centimeter van mijn rechterbeen vandaan bevond zich een groot gapend gat van een bek, en de binnenkant van die bek was zwart, de buitenlippen waren zwart, de hele nachtmerrie van een vis, als het een vis was, was slijmerig zwart. In de rand van de uitstekende onderkaak staken glimmende zwarte metselnagels, met de punt omhoog, allemaal verticaal, keurig op een rij, een mengeling van metselnagels van tweeënhalve centimeter, twee centimeter en een centimeter, wachtend. Daarboven, onder de teruggetrokken gebogen lijn van de bovenlip, die in het midden van de brede zwarte snuit was omgekruld tot een grauw, lag een bijbehorende verzameling metselnagels met de punt naar beneden te wachten. (...) En dit monsterlijke beest had overduidelijk maar één ding in zijn kop: het wilde éten. En het zag er volgens mij niet uit alsof het een kieskeurige eter was. Onderscheidingsvermogen, smaak, haute cuisine, nee, dat was niets voor hem. Volstrekt niet...”

(Redmond O’Hanlon, Storm)

____________________

Recept voor pelikaan in stookolie

Men neme de zeestraat van Kertsj, liggende tussen de Zwarte Zee en de Zee van Azov. Men sture tijdens de zware storm van 11 november 2007 een aantal wrakke tankers het zeegat uit, ondanks waarschuwingen van maritieme deskundigen. Men late aldus zeven schepen kelderen, waardoor 34.000 vogels (zwanen, meerkoeten, futen) benevens zeldzame Zwarte-Zeedolfijnen het loodje leggen. Men wachtte vervolgens op het voorjaar van 2008, waarin de pelikanen uit Afrika terugkeren. Men warme de temperatuur van het zeewater op door zonneschijn, waardoor de stookolie van de bodem loskomt. Klaar. Smakelijk eten.

(Met dank aan Michel Krielaars, Om de twintig meter een dode zwaan, NRC 20 februari 2008)
____________________

Squbad(r)iving

Het was in het allerholst van den nacht en twee grote volle maanvissen keken ons verwijtend aan.
‘Hoe hard d(r)iven wij nu?’ vroeg ik.
‘Zesennegentig,’ zei Adriaan en draaide achteloos het stuur drie keer rond.
‘Wáár d(r)iven)wij nu?’ vroeg ik.
‘Op 't IJ,’ zei Adriaan.
‘Amsterdam is een prachtig oud stadje,’ zei ik. ‘Het bezit een fraai nieuw muziektheater, met een monumentaal terras.’
‘Nee,’ zei ik, toen het lawaai had opgehouden, ‘het bezat een fraai muziektheater. Kijk nu toch eens wat je gedaan hebt! Je kunt toch niet met een auto dit monumentale terras op!’

(Vrij naar Leonard Huizinga, Adriaan & Olivier)

____________________