Schipbreukelingen
Op het strand, met alleen het geluid van de golven en de wind, die hoog overwaaide als een niet-bestaand vliegtuig, gaf ik mij dan over aan een nieuw soort dromen—vormeloze, prettige dingen, indrukwekkende wonderen zonder beelden, zonder emoties, schoon als de hemel en het water en ruisend als kolken in de zee, die opbruisten van de bodem van een grote waarheid; in de verte een glinsterende blauwe vlakte die dichterbij groen werd met andere, vuile groentinten tussendoor, en na het stukslaan siste en in duizend mismaakte armen uitliep op bruinig zand met schoongeveegd schuim, alle brandingen in zich verenigend, elke terugkeer naar de oorspronkelijke vrijheid, alle goddelijke verlangens, alle herinneringen, zoals deze aan een eerdere staat, onbestemd en pijnloos of gelukkig, omdat hij goed of anders was, een belichaamd heimwee met een ziel van schuim, rust en dood, het alles of niets dat als een grote zee het eiland vol schipbreukelingen omringt dat het leven is.
(Fernando Pessoa, Boek der rusteloosheid)
____________________
